உன் சிரிப்பில்...

உனக்குள்ளே என்னை தாங்கி
உயிர்ஆக்கி வைத்தவளே
உன் ஊண்உருக்கி உதிரம்வழித்து
பாலாக என் பசியாற வைத்தவளே
போய்வருகின்றேன் நான்.

நெற்றியில் வெற்றி திலகமிட்டு
விடை கொடுஎன்று வேண்டவில்லை.
கையில் வேல்கொடுத்து விடைதந்து
வெற்றியுடன் திரும்பு என்றும்
போய்வா மகனே என்றும் நீ
சொல்லிவிடவேணும் என்று கேட்கவில்லை.

என்னை புரிந்துகொள் தாயே
அது போதும் எனக்கு.
நீ கொஞ்சிக் கொஞ்சி எனக்கு
சொல்லிக் கொடுத்த
அன்னை மொழியும்,

நீ சின்னஞ்சிறு என் கையைபிடித்து
எழுதப்பழக்கிய என் தேசத்து மண்ணும்
இன்னும் அடிமையாய் அன்னியகால்களுள்
அவதியுறும்போதினில் எப்படியம்மா..?

எத்தனை தூரம் வந்தாலும் இன்னும்
நீ மழைக்காலத்தில் எனக்கு போர்த்திய
உன் புடவை வாசமே எனக்குள் எங்கும்!
நீ என்னை தோளில் தாங்கி நடந்த மண்ணும்
எனக்கு நிலா சோறுஊட்டிய முற்றமும்
என்றைக்கும் எனக்கு விடுதலையின்
தேவையை சொல்லிக்கொண்டே இருக்கும்

பெற்ற தாயை நேசிப்பதும்
தாயகவிடுதலையை பூசிப்பதும்
வேறு வேறல்ல தாயே.

மேலும் படிக்க »